Βραβεία Όσκαρ: Τρία χρόνια εκνευρισμός
Το ότι η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών έχει κάμποσα φάουλ στο παρελθόν της, ουδείς το αρνείται – αρκεί να σκεφτούμε ιερά τέρατα της έβδομης τέχνης όπως ο Χίτσκοκ ή ο Κιούμπρικ, και το συστηματικό κλάσιμο που έτρωγαν εξαιτίας της αιρετικής τους ματιάς και της σκιαχτικής τους ευφυΐας.
Πιάσε λοιπόν το 2008. Βλέπω τότε το Benjamin Button, την καλύτερη κατά τη γνώμη μου ταινία του Φίντσερ και κινηματογραφικό επίτευγμα επικών διαστάσεων, και βουρκώνω. Βλέπω το επίσης αριστουργηματικό Milk, και δακρύζω. Βλέπω και το ανυπέρβλητο Reader στα καπάκια, και ρίχνω δάκρυ κορόμηλο. Τρεις ταινίες που – εξόν ότι μου κάνανε την καρδιά φιόγκο – δε θα ξεχάσω ποτέ. Και ποια ταινία τσεπώνει τα βασικά Όσκαρ; Το Slumdog Millionaire, το οποίο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα περιέγραφα ως ‘ευχάριστη ταινιούλα’ (η έμφαση στο –ούλα).
Ωστόσο στο παρόν κειμενάκι, θέλω να ξεσπαθώσω με αφορμή τις επιλογές της Ακαδημίας τα τελευταία τρία χρόνια, και την αγανάκτιση – μεγέθους υπερτασικού επεισοδίου – που μου έχουν προκαλέσει.
Πιάσε λοιπόν το 2008. Βλέπω τότε το Benjamin Button, την καλύτερη κατά τη γνώμη μου ταινία του Φίντσερ και κινηματογραφικό επίτευγμα επικών διαστάσεων, και βουρκώνω. Βλέπω το επίσης αριστουργηματικό Milk, και δακρύζω. Βλέπω και το ανυπέρβλητο Reader στα καπάκια, και ρίχνω δάκρυ κορόμηλο. Τρεις ταινίες που – εξόν ότι μου κάνανε την καρδιά φιόγκο – δε θα ξεχάσω ποτέ. Και ποια ταινία τσεπώνει τα βασικά Όσκαρ; Το Slumdog Millionaire, το οποίο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα περιέγραφα ως ‘ευχάριστη ταινιούλα’ (η έμφαση στο –ούλα).
Πάμε μετά στο 2009. Με το απολαυστικό μεγαθήριο Avatar, το Inglourious Basterds (ίσως την ωριμότερη και αρτιότερη ταινία του Ταραντίνο), το καθ’ όλα υποδειγματικό A Single Man, το απρόσμενα αξιομνημόνευτο Up in the Air, το αισθηματικά εκβιαστικό κι ωστόσο γνήσια τραγικό Precious, καθώς και τα District 9 και An Education, που αν και θεματολογικά δεν είναι ταινίες του γούστου μου, κράτησαν απ’ την αρχή ως το τέλος τους το ενδιαφέρον μου αμείωτο. Και τι πάει και κάνει η ρημαδο-Ακαδημία; Δίνει το Όσκαρ στο Hurt Locker, μια ταινία δραματική μόνον ως exploitation του ευαίσθητου θέματός της, και η οποία βραβεύτηκε πρωτίστως για λόγους affirmative action, για να πιάσει Όσκαρ σκηνοθεσίας στα χέρια της γυναίκα σκηνοθέτης (και ποιος γαμεί τη μεγαλοφυή Τζέιν Κάμπιον και την μακράν χαρισματικότερη Σοφία Κόπολα;)
Όσο για τα φετινά Όσκαρ, που τα’ χω και πρόσφατα και συγχύζομαι ακόμα περισσότερο, ειλικρινά δεν ξέρω τι να πώ. Πώς κατάφερε Ο λόγος του Βασιλιά, μια ταινία με θέμα που εξαντλείται στο εικοσάλεπτο, σκηνοθετημένη διεκπεραιωτικά, μ’ έναν πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο αβανταδόρικο που μόνον Έλλην ηθοποιός της Επιδαύρου θα τον σκάτωνε, πώς γίνεται αυτό το εν πολλοίς νερόβραστο, γλυκανάλατο ταινιάκι ν’ αρπάξει τα βραβεία απ’ το αριστουργηματικό True Grit (που κανονικά, ποια Πατρίδα για τους μελλοθάνατους, φέτος έπρεπε να το πάρουν οι Κοέν), απ’ το συγκλονιστικό The Fighter (μια ταινία που με το τίποτε φτιάχνει χαρακτήρες και σκηνές αλήστου μνήμης) κι απ’ το Black Swan, ίσως την ωριμότερη σκηνθετική κατάθεση του Αρονόφσκι, ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. (Κι όσο για τον Τζέιμς Φράνκο και την Αν Χάθαγουεϊ, χαριτωμένα παιδάκια, και λίαν baisable, αλλά δε φτουράνε για παρουσιαστές).
Οπότε του χρόνου θέλω – απαιτώ! – το Όσκαρ να πάει στην πραγματικά καλύτερη ταινία, κι επίσης (μιας και μιλάμε για φαντασιώσεις) θέλω σε ρόλο κειμενογράφου και παρουσιαστή την Τίνα Φέι (Liz Lemon και ξερό ψωμί!)
Αυτά τα ολίγα, προς το παρόν. Για να μην ενκευριστώ χειρότερα.
* Ο Αύγουστος Κορτώ είναι συγγραφέας, μεταφραστής και αγχολυτικό αν τον ακολουθείς στο twitter.
* Ο Αύγουστος Κορτώ είναι συγγραφέας, μεταφραστής και αγχολυτικό αν τον ακολουθείς στο twitter.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου