Τρίτη 26 Απριλίου 2011

GUEST EDITOR # ΧΡΥΣΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ (part1)

Η Χρύσα Οικονομοπούλου είναι η τρίτη guest editor του BLENDER και αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα! Tη ξέρεις ως συντάκτρια σε ποικίλα έντυπα (Free, Lifo, Sonik), administrator του εκπληκτικού fashionism.gr και συμπαρουσιάστρια τηλεοπτικών εκπομπών. Η πρόσφατη απόκτηση ενός baby girl τη γέμισε με σοφία (duh) και ενδιαφέροντες συνειρμούς που μοιράζεται μαζί μας.
 A very special girl, indeed. 


AN H CARRIE BRADSHAW ΗΤΑΝ ΜΑΝΑ
Μου προκαλούσε πάντα μεγάλη εντύπωση το γιατί στο σενάριο του Sex And The City δεν προβλέφθηκε ποτέ να γίνει η Carrie μάνα. Δηλαδή, εντάξει, για τη Samantha το καταλάβαινα, τέτοιο σεξ απίλ δεν μπορεί να δαμαστεί από κανέναν πλακούντα, ο χαρακτήρας αυτός είχε τόσο ξέχειλο σεξ που θα ήταν έως και βέβηλο για την έννοια «μάνα». Για κάποιους, τέλος πάντων. Αλλά η Carrie; H Carrie ήταν μονογαμική, ρομαντική, βαθιά πιστή (εκτός με τον κακομοίρη τον Aidan, αλλά η εξαίρεση ξέρετε τι τον κάνει τον κανόνα: τον επιβεβαιώνει βρε κουτά), κρατούσε τις σχέσεις της με νύχια και δόντια, και, εν κατακλείδι, πάντα, 6 σεζόν και 2 ταινίες, από το 1998 ως το γαμω2011, μόνο τον Mr.Big ήθελε. Τι καλύτερο από ένα μωράκι λοιπόν, να σφραγίσει την ευτυχία της επιτυχημένης επαγγελματικά, στεριωμένης συναισθηματικά, πανέτοιμης βιολογικά, πρωταγωνίστριας;

Και φέτος κατάλαβα. Και η επιφοίτηση δεν είχε να κάνει μόνο με τα φρικτά, απαραιτήτως γλυκούτσικα, ρούχα εγκυμοσύνης που η Carrie δεν θα καταδεχόταν ούτε να φτύσει.

Το να έχεις μωρό είναι η Νέμεσις στη fashionista μέσα σου. Η Μήδεια που πνίγει χωρίς έλεος την κοκέτα εαυτό σου. Ο Charles Manson, με πολυάριθμα θύματα τη μόδα, το στάιλινγκ και τη φιλαρέσκεια, τα οποία σφαγιάζει αδίστακτα. Και ναι, χρησιμοποιώ αυτούς τους παραλληλισμούς για να στο κάνω όσο πιο γλαφυρό μπορώ. Το πέτυχα;

 Πριν έρθει η μέρα της επιστροφής με το μωρό στο σπίτι, με θυμάμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του μαιευτηρίου, να πίνω καφέ μασουλώντας κρουασάν το πρωί, να τρώω σολομό το μεσημέρι και να τσιμπάω ψητές πατατούλες το βράδυ (τι θέλεις τώρα, έτρωγα πολύ,  εντάξει;) έχοντας στο μυαλό μου τι θα βάλει το μωρό στην πρώτη του έξοδο στον αληθινό κόσμο και πόσο κουλ θα ήταν η μαμά του (εγώ) με το λίγο μποέμ, λίγο ροκ ανσάμπλ της, σαν θα εμφανιζόταν σε σλόου μόσιον στο πλατύσκαλο της κλινικής, φρέσκια σαν ψάρι στο Βαρούλκο και χαμογελαστή σαν ημίγυμνη στάρλετ στις Κάννες. Μάντεψε: τίποτα από αυτά δεν συνέβη.




Το πλάνο που σκηνοθέτησε κρατώντας την κοιλιά της από τα γέλια η πραγματικότητα, περιλάμβανε ένα μωρό που αρνιόταν να κάτσει να το ντύσω, έκλαιγε γοερά, και μόλις τελικά κατάφερα να του φορέσω το σινιέ φορμάκι (πράγμα που κράτησε κανα μισάωρο επειδή ως άσχετη φοβόμουν να περάσω το χεράκι του από το μανίκι μην προξενήσω τίποτα διαστρέμματα), εκείνο είχε πεινάσει και έπρεπε να θηλάσω, και, ξαναμάντεψε: το α λα Blair Waldorf μπλουζάκι με τεράστιο φιόγκο, να κάνει λίγο maternity, που είχα διαλέξει, δεν βόλευε. 
Για να μη στα πολυλογώ, το δωμάτιο άδειασε, το δωμάτιο ξαναετοιμάστηκε, η επόμενη λεχώνα σχεδόν καραδοκούσε απ’ έξω και ΕΓΩ ήμουν ακόμα ΕΚΕΙ, θέλοντας απλά να πάω σπίτι μου, να βγάλω το αμπίρ της Μπλερ και τα λεοπάρ μποτάκια, να βάλω τις πιτζάμες μου και να κοιμηθώ. Το τελευταίο, ερμ, δεν έγινε.


Το μωρό στο σπίτι είναι σαν να είσαι τηλεστάρ και να σε ανέλαβε ένας κακός στιλίστας πληρωμένος από τους απέναντι για να σε καταστρέψει. Είχα βάλει πείσμα ότι, ως λεχώνα, θα κυκλοφορούσα στο σπίτι με στάιλινγκ Linda Enavgelista στο Freedom του George Michael: φαρδιά πουλόβερ, κολάν και μπαλαρίνες, που σημειολογεί κάτι cosy και μαλακό, αλλά ταυτόχρονα κομψό με έναν κλασικό Audrey τρόπο. Φυσικά, ήταν ζήτημα (ελάχιστου) χρόνου να αγκυροβολήσω για πάντα στο κιτ πιτζάμα (φαρδουλή και όχι σατέν, για να μη γλιστράει το μωρό κατά τον θηλασμό) – παντόφλα, έξτρα προσθήκη ζακέτα συζύγου και μαλλιά αγγελοκρουσμένης Αστέρως στο φέρι για Σύρο-Τήνο-Μύκονο όταν περνάει από Κάβο Ντόρο. 

Στη θέση των στρινγκ άπλωνα σουτιέν θηλασμού μεγέθους τεντόπανου πριμαβέρα και η κλεψύδρα της ολικής καταστροφής της σεξουαλικής μου ζωής άδειαζε λίγο γρηγορότερα από αυτήν της ολικής καταστροφής του γούστου.
(συνεχίζεται...)




2 σχόλια:

  1. Ε κοίτα, οι 2 στις 4 έκαναν παιδιά, δεν θεωρώ πως ήταν απαραίτητο να κάνουν οι 3 στις 4 ή ακόμη και οι 4 παιδιά. Η Carrie, η γυναίκα που ταυτίστηκαν οι περισσότεροι θεατές, ήταν απλά ένα παράδειγμα γυναίκας που δεν θέλησε ποτέ και δεν έκανε ποτέ παιδιά. Είναι καλό για τις γυναίκες να βλέπουν πως υπάρχει και αυτή η όψη της ζωής. Δε νομίζω πως είχε να κάνει με τα ρούχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ω ναι, τα είπε όλα υπέροχα η αγαπητή Χρύσα! Κάπως έτσι φαντάζομαι θα είναι! Πάω τώρα να διαλέξω ρούχα για το βράδυ. Έχω μόνο 4 ώρες μπροστά μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή