Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

ΠΑΝΟΣ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗΣ


 
Τα εκρηκτικά live του, η αντισυμβατική του φιγούρα και η χειμαρρώδης προσωπικότητα του τον φέρνουν συχνά στο επίκεντρο συζητήσεων. Ο Πάνος Μουζουράκης εκτός από ερμηνευτής/ηθοποιός/perfomer αποδεικνύεται και ενδιαφέρον συζητητής. Ασυζητητί.
 
Έχεις κάποιο ελάττωμα στη ζωή που γίνεται προτέρημα στη σκηνή;

Θα έλεγα το ότι δε φοβάμαι να εκτεθώ. Μερικές φορές δε ξέρω  που μπορεί να με βγάλει και πόσο μπορεί να μου κοστίσει αυτή η έκθεση αλλά...δε με νοιάζει και καθόλου. Αυτό ίσως θα ήταν ένα προσωπικό ελάττωμα που λειτουργεί θετικά στη σκηνή.


Η ροκ μουσική κάποτε υποσχόταν να φέρει επανάσταση, πιστεύεις ότι το κατάφερε;

Το πρόβλημα είναι ότι πάντα περιμένουμε από κάποιον άλλο ή από ένα κίνημα –μουσικό, πολιτικό, ομάδα ποδοσφαίρου- να αντιδράσει για εμάς. Δε γίνεται αυτό το πράγμα. Εμείς πρέπει πρώτα από όλους να το αισθανθούμε μέσα μας και μετά να πράξουμε αντίστοιχα. Επίσης, στην Ελλάδα – σε αντίθεση με το εξωτερικό- το ροκ δε το πήραμε ποτέ σα μέσο έκφρασης αγάπης. Αντίθετα, το συνδυάζαμε με αναρχο-κομμουνιστικές καταστάσεις. Ναι, το ροκ έχει την αναρχία μέσα του αλλά με διαφορετικό τρόπο από αυτό που του φορέσαμε στην Ελλάδα.

Οπότε, τι έφταιξε;

Στην Ελλάδα οτιδήποτε γίνεται εμπορικό ή αποκτά αξία το περιθωριοποιούμε ότι ξεπουλήθηκε ενώ στην πραγματικότητα φταίμε εμείς για αυτό το πράγμα. Το σύστημα έχει μάθει ότι μία επανάσταση είναι δύσκολο να την καταπνίξεις, ειδικά όταν αυτή η επανάσταση ξεκινά από άδειο στομάχι, έτσι τι κάνει; Την κάνει μόδα, γιατί η μόδα σε έξι μήνες ξεπερνιέται και αλλάζει. Αυτό ήταν το πρόβλημα.



Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί σήμερα στη μουσική;

Προσωπικά, με ενοχλεί μόνο όταν είναι δυνατή! Φαντάζομαι, όμως, πως η μουσική που υπάρχει σήμερα είναι αντικατοπτρισμός της κοινωνίας μας. Έτσι, όπως υπάρχει λχ η καλή και η κακή τηλεόραση υπάρχει και η καλή και η κακή μουσική. Νομίζω, ότι όλα τα είδη πρέπει να υπάρχουν για να μπορείς να έχεις το δικαίωμα της επιλογής. Γιατί να πρέπει να υπάρχει...μονοπώλιο ‘καλής’ μουσικής;


Τι πιστεύεις για την ελληνική hip-hop;

Μου αρέσει ως είδος μουσικής, το σέβομαι και πιστεύω ότι έχουν γραφτεί και πολύ ωραία κομμάτια. Στο παρελθόν, και σε εμένα μου έχει βγει να γράψω κάτι παρόμοιο γιατί μερικές φορές έχεις τόσα πολλά πράγματα να πεις που δε χωράνε αν τα βάλεις ποιητικά σε ένα τετράστιχο- θες να τα αναλύσεις λίγο περισσότερο! Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που είναι αξιοπρεπέστατα. Τώρα, επειδή σα λαός ενίοτε γινόμαστε Αμερικανάκια, όπως ασπαστήκαμε και το ροκ και προσπαθήσαμε να το φέρουμε στα μέτρα μας και τελικά έγινε κάτι άλλο, έτσι κάναμε και με το χιπ χοπ. Κάποιες φορές το φέραμε όπως το αντιλαμβάνονται έξω, προσαρμοσμένο στα δικά μας πρότυπα. Τώρα αν έρθει κάποιος από την Αμερική και δει αυτό το πράγμα μπορεί να γελάσει γιατί είναι άλλες οι ρίζες τους, από άλλη κουλτούρα ξεκίνησε εκεί. Ωστόσο, είναι λογικό να μην είναι το ίδιο με αυτό που είναι έξω. Αυτό το γεγονός δε το καθιστά αυτόματα και ευτελές ως είδος.

Πως σου φαίνεται η πορεία του Barack Obama μετά τις Αμερικάνικες εκλογές;

Κοίτα, η Αμερική όταν θέλει, έχει μία συνειδητότητα και έναν αυτοσαρκασμό. Υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων που αντιλαμβάνεται τι γίνεται και μάλιστα πολύ έξυπνα. Ενώ λες τους ηλίθιους που πάνε και ανατινάζουν κρατίδια, βλέπεις ανθρώπους να φτιάχνουν το South Park ή το Family Guy ή ακόμα και τον Michael Moore και λες ‘κάτσε, αυτοί δεν είναι βλάκες, ούτε οι ίδιοι γουστάρουν αυτό που συμβαίνει.’ Οπότε, κάτι ανάλογο είναι και η εκλογή του Obama, μία ένδειξη ότι πια καταλαβαίνουν  και ότι δε είναι αλλού.

Γενικά, ποια είναι η σχέση σου με την πολιτική;

Δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα γιατί δε ξέρω ποιον να πιστέψω. Υπάρχουν πολύ ωραία τσιτάτα τα οποία εκφράζονται κατά καιρούς πχ ‘ακόμα και ο πιο απλός άνθρωπος θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής’ αλλά όταν πας να τεστάρεις αυτόν που τα λέει ,με το να του δώσεις εξουσία, δε γίνεται τίποτα. Το έχω βαρεθεί αυτό το πράγμα. Μία ζωή έχουμε μία αντιπολίτευση και μία κυβέρνηση που ότι και αν κάνει η κυβέρνηση είναι λάθος και μόλις η αντιπολίτευση γίνει κυβέρνηση, πάλι τα ίδια. Αισθάνομαι σα να υπάρχουν δύο τύποι που μαλώνουν για μία γυναίκα και προσπαθούν να την πείσουν για το ποιος είναι ο καλύτερος. «Είδες τι σου έκανε αυτός;» λέει ο ένας, « δε φταίω εγώ σου έχει αφήσει κόμπλεξ ο προηγούμενος» λέει ο άλλος κοκ Το θέμα, λοιπόν,  είναι ότι εμείς είμαστε η γκόμενα και προσπαθούμε να βρούμε ποιος μας πηδάει καλύτερα.

Σε έχουμε δει και στο θέατρο και στη τηλεόραση. Η υποκριτική ποια ανάγκη σου καλύπτει;

Ποτέ δεν είπα ότι ασχολούμαι με την υποκριτική γιατί είμαι ο ηθοποιός ή επειδή σκοπεύω να ανεβάσω τραγωδία απλά μου αρέσει πολύ ως μορφή τέχνης. Ουσιαστικά, είναι και ένα τεστάρισμα των αντοχών μου. Σκέφτομαι, για να δω, θα μπορέσω να το κάνω και αυτό; Βέβαια, το θέατρο δεν έχει και τόση μεγάλη διαφορά από τα live, είσαι πάλι σε σκηνή, έχεις το κοινό απέναντι...για αυτό και νιώθω πολύ πιο άνετα εκεί. Η τηλεόραση είναι η πρόκληση, είναι κάτι το πολύ φρέσκο για εμένα. Αισθάνομαι δηλαδή τυχερός που έκανα τους Singles γιατί από τη στιγμή που μία επιτυχημένη σειρά όπως αυτή δέχεται κάποιον σαν και εμένα κάποιος λόγος θα υπάρχει –εγώ προσωπικά δε μπορώ να τον φανταστώ!- αλλά κάποιος θα υπάρχει!

Ομολόγησε μας μία ένοχη απόλαυση σου.

Με πετυχαίνεις σε φάση που προσπαθώ να γίνω καλό παιδί συνεπώς δεν έχω ένοχη απόλαυση. Γενικά ,όμως, συμφωνώ με το ρητό που λέει πως κάθε απόλαυση ή τη πληρώνεις ή σε παχαίνει ή σε σκοτώνει!

Πηγή: FreeSunday

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου